Kosta Hadži
Kosta Hadži (1898. – 1971) bio je jedan od osnivača, a kasnije i prvi trener, tehnički direktor i predsednik FK Vojvodina.
Rođen je osmog novembra 1898. godine u Vršcu, od oca Koste Hadžija starijeg i majke Sofije, kao jedno od desetoro dece. Osnovnu školu je završio u rodnom Vršcu, da bi gimnaziju završio u Segedinu i Novom Sadu, gde je i maturirao 1916. godine. Kao srpski rodoljub, bio je sekretar Komande posadnih trupa srpske vojske u Pečuju i poslanik Velike narodne skupštine, koja je 1918. godine u Novom Sad izglasala prisajedinjenje Vojvodine Kraljevini Srbiji.
Vojsku je napustio 1919. godine i posvetio se sticanju akademskog zvanja, te je od 1919. do 1922. godine boravio na studijama u Parizu i Kanu. Odatle se 1927. vratio u Novi Sad, gde je iste godine položio advokatski ispit i potom se sve do 1961. uspešno bavio pravom i advokaturom.
Tada kao 16-godišnjak, zajedno sa svojim školskim drugovima učestvovao je u osnivanju FK Vojvodina i praktično istog momenta bio je imenovan za tehničkog direktora kluba, što je obavljao sve do 1933. godine, s tim da je u nekim periodima tog razdoblja paralelno obavljao dve funkcije: od 1924. do 1926. bio je prvi trener u istoriji Vojvodine, da bi od 1927. do 1935. godine vršio i dužnost predsednika kluba.
Uprava i igrači Vojvodine iz 1930. godine: dr Kosta Hadži je u prvom redu, četvrti sleva
Imao je izuzetnu ulogu u jugoslovenskom fudbalu u periodu pre Drugog svetskog rata, a kao generalni sekretar Jugoslovenskog nogometnog saveza (JNS) bio je najzaslužniji za smirivanje strasti posle preseljenja centrale Saveza iz Zagreba u Beograd. Takođe, uticao je na to da se na teritoriji Vojvodine osnuju podsavezi (jedan sa sedištem u Novom Sadu, a drugi sa sedištem u tadašnjem Velikom Bečkereku, odnosno današnjem Zrenjaninu), čime je vojvođanske klubove zaštitio od samovolje rukovodećih ljudi iz Beograda. Kosta Hadži bio je vođa puta jugoslovenske reprezentacije u Montevideo (Urugvaj), gde je 1930. godine održano prvo Svetsko prvenstvo u fudbalu.
Boško Simonović, Mihajlo Andrejević, Milutin Ivković i dr Kosta Hadži na brodu tokom putovanja u Montevideo 1930. godine
Osim što je bio pravnik i fudbalski radnik, bio je veoma angažovan i u kulturnim institucijama, pa je tako od 1933. do 1939. godine bio član Upravnog odbora Matice Srpske, zatim dugogodišnji predsednik Nadzornog odbora “Društva za Srpsko narodno pozorište” i član Patronata Velike srpske pravoslavne gimnazije (današnje gimnazije “Jovan Jovanović Zmaj”), a svojevremeno je bio pokrenuo i list “Rad”.
Predsednik FK Vojvodina Dr Kosta Hadži i predsednik FIFA Žil Rime 1930. godine
Kao veliki rodoljub, tokom Drugog svetskog rata je pružao pomoć srpskim zatočenicima u mađarskom logoru “Šarvar”, zbog čega je nakon rata dobio nadimak “Šarvarski otac”. Uz pomoć svog prijatelja vladike bačkog Irineja Ćirića, u Novom Sadu je organizovao pomoć za oko 3.000 dece i oko 800 odraslih, koji su po domaćinstvima i improvizovanim bolnicama potražili spas od fašista.
Bio je vrlo privržen Srpskoj pravoslavnoj crkvi i u više navrata je pomagao eparhiji Bačkoj, a posle Drugog svetskog rata, postao je sekretar Anketne komisije za uvrđivanje zločina i nedela okupatora i njihovih pomagača u Vojvodini. Takođe, kao njihov pravni zastupnik, borio se i za vojvođanske paore, koji su zbog odluke komunističke vlasti o prinudnom otkupu i konfiskaciji propadali i gubili svoju imovinu. Iz tog razloga, od strane režima je bio optužen da je pomagač “narodnih neprijatelja”, zbog čega je završio u zatvoru, ali njegov ugled u narodu nikada nije bio ukaljan. Od toga da ostatak života provede lišen slobode, spasao ga je tadašnji predsednik Prezidijuma Narodne skupštine Jugoslavije Ivan Ribar.
Kostu Hadžija možda je najbolje opisao istoričar advokature Milorad Boltić:
“Nacionalni revolucionar (u mladosti), sportista i sportski radnik (do kraja života), kulturni poslenik (kada su i prilike iziskivale), politički prvak (opozicioni), socijalni radnik (za vreme rata) i uglednik advokatskih organizacija (posle rata)”.
Dr Kosta Hadži i Vujadin Boškov 1966. godine
Svoju Vojvodinu nikada nije napuštao i dočekao je to da njegov klub 1966. godine po prvi put u istoriji postane šampion Jugoslavije. Preminuo je šestog oktobra 1971. godine i sahranjen je na Almaškom groblju u Novom Sadu, a od 2014. godine, u njegovu čast, ispred stadiona “Karađorđe” nalazi se njegov spomenik.