Osnivanje i istorija

Fudbalski klub Vojvodina osnovan je šestog marta 1914. godine u Novom Sadu, od strane učenika Velike srpske pravoslavne gimnazije, koja danas nosi ime gimnazija “Jovan Jovanović Zmaj”. Među njima su bili budući univerzitetski profesor Vladimir Milićević, budući hemičar Milenko Hinić, budući pravnici Radenko Rakić, Kamenko Ćirić i Kosta Hadži, budući tekstilni industrijalac Milenko Šijakov, zatim njegov brat Đorđe i otac Sava, kao i Gojko Tošić, Đorđe Živanov, Branko Gospođinački i Živojin Bajazet.

Neki od osnivača i prijatelja FK Vojvodina iz 1914. godine

Odluka o osnivanju FK Vojvodina bila je želja srpske omladine u Novom Sadu da dobije svoj sportski klub oko kojeg će se okupljati. U to vreme, u Novom Sadu, koji je tada pripadao Austro-ugarskoj monarhiji, postojala su samo tri fudbalska kluba: mađarski NAK i UAK i jevrejski Juda Makabi.

Uzimajući u obzir zategnute političke odnose između Austro-ugarske i Srbije i činjenicu da je Prvi svetski rat već bio na pomolu, austro-ugarske vlasti nisu blagonaklono gledale na osnivanje srpskog kluba u Novom Sadu. Iz tog razloga, mladi srednjoškolci morali su krišom da osnuju Vojvodinu, praktično u ilegali. To je učinjeno u štrikerskoj radionici čika Save Šijakova, u Temerinskoj ulici broj 12, na mestu Tehnometala. Odlučeno je da ime kluba bude Vojvodina, kao asocijacija na nekadašnje Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat, krunovinu Austrijskog carstva koje je postojalo između 1849. i 1861. godine, a koje je nastalo u skladu sa privilegijama koje je austrijski car dao Srbima još davne 1691. godine.

Prva utakmica odigrana je u maju 1914. godine u Kovilju, selu udaljenom 24 kilometra od Novog Sada i to protiv lokalnog FK Šajkaš. Vođa tog prvog tima Vojvodine bio je Jovan Ljubojević. Kako je njegova devojka živela upravo u Kovilju, želeći da je impresionira time što će joj predstaviti svoj fudbalski tim, on je odlučio da povede svoje drugove u Kovilj i već u svom prvom istorijskom meču, Vojvodina je ostvarila ubedljivu pobedu rezultatom 0:5. Tog dana, za nju su igrali: Svetozar Jocković, Milorad Milićev, Dušan Kovačev, Jovan Jocković, Ozren Stojanović, Uroš Čakovac, Živojin Ćeremov, Predrag Stojanović, Predrag Gavanski, Jovan Ljubojević i Sava Šijakov.

Ekipa je nastupila u belim šortsevima i svetlo-plavim dresovima, koje je sašila majka igrača Milorada Milićeva. Pojedini igrači zaigrali su u kvalitetnoj obući mađarske marke “Kertes”, dok su neki nastupili u starim i već odavno iscepanim cipelama, koje su, usled žuljeva koje su dobili, tokom utakmice skinuli i ostatak meča odigrali bosi.

Vojvodina je tog dana u Kovilju ostavila odličan utisak, a kao što su i došli, njeni igrači peške su se i vratili kući.

Nažalost, to je bila jedina utakmica koju su odigrali pre početka Prvog svetskog rata, u kojem su fudbaleri i igrači tek osnovanog kluba uzeli učešće u borbi za prisajedinjenje Vojvodine Kraljevini Srbiji, odnosno kasnije Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca. Tokom rata, fudbalskom klubu Vojvodina je u potpunosti bila zabranjena bilo kakva aktivnost.

Međutim, 1919. godine, svega godinu dana nakon što je prošao do tada najveći rat u istoriji čovečanstva, fudbalski klub Vojvodina je ponovo osnovan i to zaslugom novosadskih studenata koji su bili na studijama u Pragu. Ovoga puta, sve je učinjeno zvanično, pa je klub dobio svoj statut i prve rukovodioce. Prvi predsednik Vojvodine u istoriji postao je dr Živko Bajazet, dugogodišnji predsednik Srpske privredne banke i član praškog Sokolskog društva, dok je za prvog sekretara imenovan Milenko Šijakov.

Rad kluba finansirao se isključivo od priloga njegovih članova, kao i od dobrovoljnih donacija inženjera i arhitekte Dake Popovića, Ilije Balabušića, braće Novaković i porodice Dunđerski.

Iste godine, novosadski studenti su iz Praga doneli prvu pravu fudbalsku opremu u Novi Sad (dresove, lopte) i to kao poklon od fudbalskog kluba Slavija iz Praga. Dresovi koji su doneti bili su pola beli, pola crveni, baš onakvi u kakvima i danas igraju Slavija i Vojvodina.

U periodu od 1914. do 1919. godine, Vojvodina je igrala samo prijateljske utakmice, pošto nikakvog pravog takmičenja nije ni bilo, a ostalo je zabeleženo to da su njen dres tih godina nosili: Jocković I, Ljubojević, Milićev, Jocković II, Kovačev, Stojanović, Čakovac, Ćeremov, Ignjačev, Šijakov, Gavanski, Pirc, Malenčić, Antonić, Zeremski, Gavrilović, Kričkov i Dobrović.

DVADESETE – PRVI TRENER, PRVI REPREZENTATIVAC, PRVI TROFEJ

Treća decenija 20. veka po mnogo čemu je bila važna u istoriji Vojvodine. Kako bi mogla da igra utakmice tokom čitave godine, a ne samo tokom leta kada su đaci i studenti na raspustu, Vojvodina je odlučila da se fuzioniše sa FK Omladinac, koji je tada okupljao uglavnom trgovačku omladinu. Nakon što je klub postao pravno registrovan i počeo da funkcioniše, ekipa Vojvodine je već 25. septembra 1921. godine odigrala i svoj prvi međunarodni meč. U duelu sa timom sačinjenom od članova engleske mornarice, Vojvodina je ostvarila pobedu rezultatom 5:2.

Naredne godine, u Kraljevini SHS održano je i prvo zvanično fudbalsko takmičenje. U prvenstvu Novog Sada, u kojem su se tada takmičila samo četiri kluba, Vojvodina je zauzela treće mesto, iza NAK-a i Jude Makabi, a ispred NTK. Takođe, Vojvodina je učestvovala i u kvalifikacijama za Prvi razred Beogradskog loptačkog podsaveza (BLP), a potom i u prvenstvu B grupe BLP. Takođe, odigran je i niz prijateljskih utakmica.

Na vanrednoj sednici Skupštine kluba, održanoj 23. jula 1922. godine, u znak zahvalnosti prema FK Slavija, odlučeno je da crveno-beli dresovi budu prihvaćeni kao zvanični dresovi FK Vojvodina. Na taj način, Vojvodina je postala prvi klub u Srbiji koji je crveno-bele boje zvanično prihvatio kao svoje. Istog dana, klub je dobio svoj zvanični grb, koji je bio nešto izmenjen u odnosu na grb FK Slavija. Tačnije, jedina razlika bila je u tome što zvezda na grbu Vojvodine nije bila crvena, kao na Slavijinom, već plava, kako bi, uz crveno-belu pozadinu, grb bio u bojama srpske zastave.

Grb FK Vojvodina od 1922. do 1946. godine

Svega pet dana kasnije, 28. jula 1922. godine, Vojvodina se mogla pohvaliti time da je dala svog prvog igrača za reprezentaciju tadašnje Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Bio je to Jeno Abraham, poznatiji pod nadimkom Saraz (na mađarskom “suv”), koji je dobio verovatno na osnovu svog izgleda. On je u Vojvodinu došao te iste godine iz Segedina, i zajedno sa još jednim Mađarem Šandorom Dudašem i Čehom Josefom Čapekom postao jedan od prvih profesionalaca u timu Vojvodine, koji su imali zvaničan ugovor sa klubom. Tog 28. jula, reprezentacija Kraljevine SHS odigrala je prijateljski meč protiv Čehoslovačke u Zagrebu i ostvarila svoju prvu pobedu u istoriji, pošto je slavila rezultatom 4:3. Abraham se sjajno predstavio na svom debiju postigavši dva gola, a treba napomenuti i to da je golman Kraljevine SHS na ovom meču bio igrač Vojvodine Rodoljub Malenčić, koji je tada boravio na studijama u Beogradu i bio privremeni član FK Jugoslavija.

Boško Simonović, Mihajlo Andrejević, Milutin Ivković i dr Kosta Hadži na brodu tokom putovanja u Montevideo 1930. godine

Nakon Prvog svetskog rata, pa sve do 1924. godine, Vojvodina je svoje utakmice kao domaćin igrala na stadionu gradskog rivala UTK. Međutim, tačno deceniju nakon svog osnivanja, klub je od gradskih vlasti uspeo da izdejstvuje dozvolu da, zajedno sa FK Juda Makabi, izgradi sopstveni stadion, odnosno preuredi stari biciklistički velodrom, koji je postojao još od 1888. godine. Stadion je svečano otvoren na Vidovdan, 28. juna 1924. godine, a s obzirom na to da se te godine obeležavalo tačno 120 godina od Prvog srpskog ustanka (događaja koji se smatra početkom borbe za stvaranje moderne srpske države), odlučeno je da stadion dobije ime po vođi ustanka Karađorđu Petroviću, te je stadion zvanično dobio ime “Karađorđe”.

Stadion „Karađorđe“ 1930. godine

Te iste 1924. godine, Vojvodina je dobila i svog prvog trenera. Bio je to Kosta Hadži, budući doktor prava, generalni sekretar Jugoslovenskog nogometnog saveza i član Upravnog odbora Matice Srpske, koji je, zbog pomoći koju je pružao srpskim zatočenicima u mađarskom logoru Šarvar tokom Drugog svetskog rata, posle rata dobio nadimak “Šarvarski otac”. U trenutku kada je postao prvi trener Vojvodine u istoriji, Kosta Hadži je imao samo 26 godina.

Dr Kosta Hadži

Već u sezoni 1925/26, crveno-beli su osvojili prvi trofej u svojoj istoriji. U Prvom razredu prvenstva Novosadske župe Beogradskog loptačkog podsaveza, u konkurenciji Mačve, NAK-a, Radničkog iz Novog Sada i Jude Makabi, osvojili su prvo mesto. Posle toga, sa mesta trenera je otišao dr Kosta Hadži, koji je već 1927. godine postao predsednik kluba.

Predsednik FK Vojvodina dr Kosta Hadži i predsednik FIFA Žil Rime 1930. godine

Na njegovo mesto došao je Bečlija Oto Nećas. U to vreme, Austrijanci su bili poznati po svom doteranom i tehnički prefinjenom stilu igre, zbog čega su i bili jedna od najvećih fudbalskih velesila tog doba. Želeći da se modernizuje i igra poput najboljih iz tog perioda, Vojvodina je, sa izuzetkom Boška Simonovića (1929), Milorada Ognjanova (1938) i Mađara Karolja Nemeša (1933. i 1939) i Janoša Noja (1939. – 1941) do početka Drugog svetskog rata imala samo austrijske trenere.

Ekipa Vojvodine iz 1926. godine

U periodu od 1920. do 1929. godine, za Vojvodinu su igrali: Kričkov, Deso, Šolc, Malenčić, Antonić, Čakovac, Dujšin, Ljubojević, Stojanović, Ivković, Suvajdžić, Manojlović, Saulić, Čapek, Makiedo, Moga, Jovanović, Todorović, Ignjačev, Ćeremov, Gavrilović, Stefanović, Kojić, Dobrović, Policir, Andrić, Šenfeld, Ovari, Saraz, Šević, Marković, Šlezinger, Dudaš, Valant, Petrović, Molnar, Špis, Vatvinski, Hesko, Pap, Ognjanov, Vajs, Dobanovački, Šebek, Živić, Abt, Rus, Šasbek, Ognjenović, Milojković, Bikšić, Grgarov, Dolanski, Popović, Mihajlović, Aleksić, Marjanović, Kosić, Mitrović, Damjanović, Vladimirović, Nemet, Šijačić, Silber, Šustrijan, Bašić, Srećkov, Ljubinković, Buštrović i Žikić.

Treneri Vojvodine u tom periodu bili su dr Kosta Hadži (1924. – 1926), Oto Nećas (1926. – 1928. i 1929. – 1930) i Boško Simonović (1929).

Boško Simonović

TRIDESETE – “MILIONERI” JOŠKE VELKERA

Tokom tridesetih godina prošlog veka, Vojvodina je polako, ali strpljivo prelazila svoj put od malog lokalnog kluba do tima koji postaje sve ravnopravniji sa onim najboljim ekipama u zemlji.

Uprava i igrači FK Vojvodina iz 1930. godine

U sezoni 1931/32, Vojvodina je osvojila drugo mesto u grupi 4 kvalifikacija za Prvu ligu i po prvi put izborila plasman u najelitniju saveznu ligu, koja se tada igrala po kup sistemu. U četvrtfinalu, Vojvodina se sastala sa jednim od najboljih srpskih klubova pre Drugog svetskog rata, Jugoslavijom, koja je dva puta porazila crveno-bele (5:2 i 2:4).

Naredne sezone, Vojvodina je po prvi put učestvovala u tada jedinstvenoj elitnoj saveznoj ligi, ali je nažalost zauzela poslednje 11. mesto i iste godine se vratila u Novosadski podsavez.

Ekipa Vojvodine iz 1934. godine

Već 1934, crveno-beli osvajaju prvo mesto u tom rangu takmičenja, čime su izborili plasman u Srpsku ligu, gde su osvojili treće mesto, a osvajanje Novosadskog podsaveza pošlo im je za rukom još 1935, 1937, 1938. i 1939. godine.

U drugoj polovini ove decenije, Vojvodina je polako počela da sklapa tim od kojeg se očekivalo da postane najbolji u Jugoslaviji. Među ljubiteljima fudbala, kao i u jugoslovenskoj sportskoj javnosti, taj tim je bio poznat kao “milioneri”, a njegov nesumnjivo najbolji igrač i strelac, ujedno i najbolji igrač Vojvodine u periodu pre Drugog svetskog rata, bio je vojvođanski Nemac Jozef Velker.

Jozef Velker

Kao igrač velikog gradskog rivala NAK-a, kome je pristupio 1931, Velker je prešao u redove Vojvodine 1936. godine. To je transfer koji je izazvao mnogo bure u Novom Sadu u to vreme i do dana današnjeg se smatra najsenzacionalnijim transferom u istoriji između neka dva novosadska kluba.

Već u svojoj prvoj sezoni od kako je žuti dres zamenio crveno-belim, Velker je pokazao svoju klasu i sa 31 golom bio je najbolji strelac Vojvodine te godine.

Uprkos tome što rezultati Vojvodine tridesetih godina prošlog veka nisu bili naročito značajni na državnom nivou, za gradske okvire su bili odlični i crveno-beli su se već tada izdvojili kao daleko najpopularniji klub u Novom Sadu i uopšte u pokrajini. Krajem 1937. godine, tačnije 15. decembra, dogodilo se nešto što je izuzetno važno za sportsku i kulturnu istoriju Novog Sada, a ujedno svedoči i o modernim shvatanjima novosadske omladine iz tog doba.

Naime, tog dana, u Novom Sadu je zvanično osnovan Klub navijača i prijatelja Vojvodine, o čemu je, u izdanju od 17. decembra 1937, pisao i jedan od najtiražnijih novosadskih dnevnih listova tog doba, “Zastava”:

“Preksinoć u prostorijama gostionice g. Save Dotlića u Miletićevoj ulici, održan je sastanak prijatelja i simpatizera FK “Vojvodina”. Sastanak je sazvan radi osnivanja jednog kluba, kome će biti cilj da pomaže FK “Vojvodinu” i to u ovim pravcima: materijalnim prilozima, kupovanjem rekvizita iz svoje gotovine, vršenje propagande za njene fudbalske priredbe, istupanjem u svim slučajevima kada to interesi Vojvodine zahtevaju, organizovanjem navijačkih vozova i izleta kada njihov klub gostuje na strani itd. Sredstva kluba biće članski prinosi, prihodi od raznih priredaba, dobrovoljni prilozi, pokloni i pomoći. Ovom sastanku je prisustvovalo oko 100 prijatelja “crvenih”, koji su uglavnom vodili akciju da se klub osnuje.”

Dakle, fudbalski klub Vojvodina može biti ponosan na činjenicu da je još pre Drugog svetskog rata imao svoj organizovani Klub navijača, koji je bio uredno prijavljen i registrovan kod tadašnjih vlasti. O tome koliko je Vojvodina već tada bila voljen i popularan klub, svedoči i to što je, prilikom gostovanja u Osijeku u sezoni 1939/40, njen navijač Avda Đoric krenuo na utakmicu dva dana ranije i to peške! Nažalost, rad tog kluba prestao je 1941. godine, kada se zlo Drugog svetskog rata prenelo i na teritoriju Jugoslavije.

Članska karta FK Vojvodina iz 1935. godine

U periodu između 1930. i 1939. godine, dres Vojvodine su nosili: Šijačić, Živić, Popović, Ognjanov, Žikić, Grgarov, Zagorac, Nemet, Marković, Antonić, Paić, Dragišić, Silber, Mihailović, Geto, Buštrović, Bugarski, Miletin, Mitrović, Kosić, Rajković, Gagić, Cvejanov, Damjanović, Milošević, Stanivukov, Pašćan, Petrović, Alimpić, Kanazir, Mihajlović, Bekić, Balmožan, Plac, Majtan, Korošec, Bulja, Džanić, Tomin, Nedeljković, Hofman, Muha, Conić, Sabljar, Ćurić, Milutinović, Svirčević, Đurić, Marić, Podharski, Draganić, Musin, Jovanović, Đorđević, Tatović, Pin, Simin, Pinter, Sedmakov, Šarčev, Šovljanski, Krstić, Srećkov, Avramović, Božić, Velker, Matić, Potkonjak, Brzak, Bojović, Surlić, Dražić, Ristić, Miladinović, Popesku, Mustagrudić, Požega, Šosberger, Rogić, Nikolić, Kepić, Mateović, Stoja, Miškov, Starčević, Bošnjaković i Bajazet.

Treneri Vojvodine u tom periodu bili su: Oto Hamaček (1931. – 1932), Karolj Nemeš (1933. i 1939), Vili Šurman (1934. – 1935), Fric Levitus (1936. – 1938) i Milorad Ognjanov (1938).

ČETRDESETE – VREME STRADANJA I PONOVNOG UZDIZANJA

Četrdesete godine 20. veka bile su sigurno jedna od najgorih, ako ne i najgora dekada u istoriji čovečanstva. Drugi svetski rat, najveći i najrazorniji sukob u svetskoj istoriji, uništio je sve pred sobom i odneo milione života, pa je tako i fudbal, kao igra koja je tek počela da osvaja svet, pala potpuno u drugi plan.

Što se tiče Vojvodine, nju je sve to zadesilo taman kada je dovoljno ojačala da se upusti u borbu za titulu najboljeg tima u Jugoslaviji. U sezoni 1939/40, crveno-beli su osvojili četvrto mesto u saveznoj Srpskoj ligi i naredne sezone planiran je napad na sam vrh tabele. Nažalost, umesto fudbalskog, usledio je ratni napad i to od strane nacista na Jugoslaviju, šestog aprila 1941. godine. Vojvodina je, kao trećeplasirani tim u Srpskoj ligi, stekla pravo da se takmiči u završnim borbama za državno prvenstvo, ali ono nikada nije održano. Nemci su okupirali Novi Sad, Vojvodini je zabranjen rad, a sva imovina, uključujući i stadion, bila joj je oduzeta. Trofeji su nestali, a arhiva je potpuno uništena. Sve do pred sam kraj 1944. godine, klub praktično nije ni postojao.

Ekipa Vojvodine iz 1940. godine

Tokom rata, mnogi fudbaleri Vojvodine uzeli su učešće u narodnooslobodilačkoj borbi i mnogi su dali svoje živote boreći se protiv nacizma. Među njima su bili Milan i Pera Simin, Milan Stoja, Živko Brzak, Dušan Šućov, Radovan Božin, Svetozar Džanić… Klub je izgubio još jednog igrača kao žrtvu rata, ali onog u Španiji, gde je u borbi protiv fašizma stradao reprezentativac Boško Petrović.

Pred kraj rata, u jesen 1944. godine, preživeli članovi kluba obnavljaju FK Vojvodina. Međutim, za klub su usledili novi problemi, pošto nakon Austro-ugarske monarhije i nacista, ni nova komunistička vlast u Jugoslaviji nije blagonaklono gledala na Vojvodinu. Osim toga što je već imala tradiciju iz perioda Kraljevine, nova vlast nije bila naklonjena Vojvodini ni zbog činjenice da su je vodili, baš kao što su je i osnovali, ljudi koji su bili intelektualci i imali nesalomiv karakter, odnosno koji su znali da misle svojom glavom i nisu mehanički želeli da upijaju sve ono što je nova vlast propagirala. Poseban trn u oku komunistima bilo je ime kluba Vojvodina, kao i naziv stadiona “Karađorđe”.

Ime stadiona ukinuto je već 1945. godine po završetku rata i on nikada nije vraćen Vojvodini, već je preimenovan u Gradski i do dana današnjeg je ostao u državnom vlasništvu. Crveno-beli su u sezoni 1945/46. učestvovali u kvalifikacijama za ulazak u saveznu ligu, ali je bolji od njih bio Metalac iz Beograda.

Uzimajući u obzir izuzetno težak materijalni položaj svih klubova u Novom Sadu po završetku rata, 26. jula 1946. godine, u Domu kulture, pod političkim pritiskom je doneta odluka o spajanju tri novosadska kluba: Vojvodine, Radničkog (današnji Novi Sad) i Slavije u jedan klub, koji je dobio ime u skladu sa duhom tog vremena – Sloga. Taj događaj nikada nije naišao na simpatije i podršku navijača Vojvodine.

Grb SD Sloge

Novi klub je u svojoj prvoj sezoni osvojio prvo mesto u Prvoj grupi prvenstva Srbije i izborio plasman u kvalifikacije za Drugu saveznu ligu, u kojim se u odlučujućim mečevima sastao sa skopskim Vardarom. Rezultat u Novom Sadu bio je 1:1, da bi Vardar u Skoplju slavio sa 1:0, uz očiglednu naklonost sudije. Pod pritiskom tadašnjeg generala Koste Nađa, Vardar je “poguran” u okršajima sa Slogom kako bi i Makedonija imala svog predstavnika u saveznom rangu.

Ekipa Sloge iz 1948. godine

Međutim, već naredne sezone, Sloga uspeva da izbori svoj prvi plasman u Prvu saveznu ligu, da bi se već naredne godine vratila u niži rang, pa 1949. opet ušla među najbolje jugoslovenske timove. Inače, sezona 1948/49. bila je prva u kojoj su za tadašnju Slogu zaigrala dva najveća imena koje je Vojvodina ikada iznedrila: Vujadin Boškov i Todor Veselinović Toza.

Od 1940. do 1949. godine, dres Vojvodine, odnosno Sloge, nosili su: Plac, Majtan, Popesku, Mustagrudić, Požega, Božić, Nikolić, Šosberger, Rogić, Marković, Velker, Miškov, Nemet, Bošnjaković, Rajković, Simin, Ognjanov, Sedmakov, Bajazet, Hristić, Starčević, Čerić, Has, Živković, Mihajlović, Marjanović, Mihojević, Medarić, Sluha, Trifunović, Jovanović, Mitrović, Mateović, Vasić, Bogojev, Savović, Milovanov, Avramović, Malić, Aleksić, Panić, Vučurević, Krstić, Petrić, Petrović, Veličković, Karanfilović, Pazmanj, Blažić, Pašćan, Sobčak, Pletl, Stojković, Malenčić, Ristić, Vlaović, Vinčić, Cvetković, Nikolić, Srećković, Boškov, Nedeljković, Matković i Veselinović.

Treneri Vojvodine, odnosno Sloge u tom periodu bili su: Janoš Noj (1939. – 1941), Milorad Ognjanov (1945. – 1947) i Bane Sekulić (1947. – 1951).

Bane Sekulić

ZLATNE PEDESETE

Pedesete godine prošlog veka bile su jedan lep period u istoriji Vojvodine. Iako nijedan trofej nije stigao u njihove vitrine, igra kojom su plenili crveno-beli očarala je sve ljubitelje fudbala širom Jugoslavije, pa je klub vrlo brzo stekao naklonost i simpatije svuda u bivšoj državi. Navijači Vojvodine koji se sećaju tog perioda s pravom ga nazivaju “zlatne pedesete”. Između ostalog, to je bilo u vezi i sa dolaskom Baneta Sekulića na mesto trenera, pošto je on bio taj koji je uveo praksu da se stvaraju i forsiraju mladi igrači.

Već 23. novembra 1950. godine, posle konstantnih četvorogodišnjih pritisaka navijača, državna vlast dala je dozvolu da se Sloga rasformira i Vojvodina je te godine ponovo postala Vojvodina.

Grb FK Vojvodina od 1950. do 1967. godine

Odmah naredne godine, crveno-beli stižu do svog prvog finala Kupa maršala Tita. Eliminisavši Milicionar, Srbobran, Rabotnički, Partizan i Hajduk, Vojvodina se u finalu sastala sa zagrebačkim Dinamom i u prvom meču u Zagrebu poražena je sa 2:0. Po tadašnjim pravilima, poslednji meč finala je morao biti odigran na stadionu JNA u Beogradu, pa je Vojvodina, iako je u revanšu bilo oko 20.000 gledalaca, ipak bila uskraćena za pravi domaći teren. Dinamo je još jednom pokazao kvalitet i ponovo slavio sa 0:2, te tako osvojio trofej.

Ekipa Vojvodine iz 1954. godine

Prvu veliku evropsku pobedu, Vojvodina je ostvarila u sezoni 1954/55. U osmini finala nekadašnjeg Srednjoevropskog kupa, crveno-beli su se sastali sa Romom i u Novom Sadu slavili sa ubedljivih 4:1. U revanšu u Rimu, Roma je vodila sa 4:1, ali je Vojvodina napravila neverovatan preokret i pobedila sa 4:5, uz čak četiri gola Zdravka Rajkova. U četvrtfinalu, crveno-beli su se sastali sa slovačkim Slovanom iz Bratislave, koji je u dva meča bio bolji (0:0 i 3:0) i tako se plasirao u narednu rundu.

Zdravko Rajkov

Sledeće sezone, odigran je i prvi zvanični gradski derbi između Vojvodine i Novog Sada i to u osmini finala Kupa maršala Tita. Crveno-beli su slavili sa ubedljivih 5:0, ali su u četvrtfinalu poraženi od Spartaka iz Subotice sa 2:0.

Plasman crveno-belih na tabeli svake godine bio je između trećeg i osmog mesta, ali u sezoni 1956/57, Vojvodina pravi i svoj prvi značajniji prvenstveni uspeh i osvaja drugo mesto, odmah iza Crvene zvezde. Te godine, crveno-beli su ponovo učestvovali u Srednjoevropskom kupu i došli do samog finala. Najpre su se u četvrtfinalu revanširali Slovanu (1:0, 6:0) za poraz od pre dve godine, potom u polufinalu bili bolji od Rapida iz Beča (3:0, 4:1), da bi se u finalu sastali sa, tada izuzetno snažnim, mađarskim Vašašem iz Budimpešte. Mađari su na svom stadionu slavili sa ubedljivih 4:0 i to pred impozantnih 100.000 gledalaca. U revanšu u Novom Sadu, Vojvodina je pobedila sa 2:1, ali to nije bilo dovoljno za trofej.

Čak tri puta zaredom u toj dekadi (1956, 1957, 1958), najbolji strelac jugoslovenske lige bio je napadač Vojvodine Todor Veselinović, nesumnjivo najbolji igrač koga je Vojvodina ikada imala i koji je, sa 130 golova na 196 prvenstvenih susreta, i danas najbolji golgeter na večnoj listi klupskih strelaca.

Todor Veselinović

Vojvodina je u tom periodu davala veliki broj reprezentativaca, a pored Veselinovića, to su bili još i Boškov, Rajkov, Hirman, Bena, Ivoš, Krstić, Vukelić, Svinjarević…

Dobrosav Krstić (1932. – 2015)

Pedesetih godina 20. veka, crveno-beli dres Vojvodine su nosili: Lazar Vasić, Vujadin Boškov, Sima Milovanov, Dragić Živković, Ilija Malenčić, Ivan Savović, Sava Selena, Veljko Avramović, Dušan Ristić, Todor Veselinović, Zdravko Rajkov, Franjo Hirman, Silvester Šereš, Radomir Krstić, Dobrosav Krstić, Jozef Velker, Ljubomir Srđanov, Stevan Karanfilović, Andraš Vereš, Svetozar Vlaović, Mladen Krgin, Branislav Čepski, Jugoslav Popov, Milan Mutibarić, Ranko Leškov, Imre Blanarik, Milutin Ninković, Dimitrije Torbarov, Dragoljub Hadžić, Milorad Jablanov, Jovan Slepčev, Žarko Nikolić, Aleksandar Ivoš, Novak Roganović, Ilija Belić, Stevan Slivka, Slavko Svinjarević, Milan Vukelić, Dragoljub Blažić, Luka Malešev, Mladen Vučinić, Stevan Bena, Srboljub Krivokuća, Čedomir Sentin, Radonja Šutović, Nedeljko Bulatović, Stevan Vodalov, Silvester Takač, Stevan Sekereš, Miladin Radičević, Veljko Aleksić, Josip Duvančić i Petar Hevizi.

Navijači Vojvodine iz 1959. godine

Treneri Vojvodine u tom periodu bili su: Bane Sekulić (1948. – 1951), Ljubiša Broćić (1952), Milorad Ognjanov (1952), Gustav Lehner (1953. – 1957) i Antal Lika (1957. – 1959).

ŠAMPIONSKE ŠEZDESETE

“Zlatne pedesete” bile su, do tada, nesumnjivo najbolji period u istoriji FK Vojvodina. Međutim, sa igračkom smenom generacija, dolaskom velikog vizionara Vujadina Boškova na mesto tehničkog direktora i vrsnog trenera Branka Stankovića na mesto šefa stručnog štaba, konačno je ispunjen san svih generacija vojvodinaša o osvajanju šampionske titule. Takođe, plasmanom u četvrtfinale Kupa evropskih šampiona, tada je ostvaren i najveći međunarodni uspeh u istoriji kluba.

U sezoni 1959/60, Vojvodina je osvojila četvrto mesto, da bi naredne godine bila jednu poziciju niže, s tim da je 1961. godine, po četvrti put u karijeri, njen fudbaler Todor Veselinović ponovo postao najbolji strelac lige.

Ekipa Vojvodine iz 1960. godine

Sezona 1961/62. bila je izuzetna po Vojvodinu. Po drugi put u klupskoj istoriji, crveno-beli su stekli zvanje vicešampiona, zauzevši drugo mesto u prvenstvu, sa pet bodova manje od beogradskog Partizana. Te sezone, Vojvodina je učestvovala u dva evropska takmičenja: u Srednjoevropskom kupu, crveno-beli su bili u grupi sa Spartakom iz Trnave, Fiorentinom i Vašašem i zauzeli su treće mesto, čime su se oprostili od daljeg takmičenja. Ipak, ostalo je zabeleženo da su uspeli da ostvare pobedu nad Fiorentinom u Firenci, kada su slavili sa 0:1.

S druge strane, mnogo više uspeha te sezone Vojvodina je imala u Kupu sajamskih gradova. Već u prvom kolu, namerila se na slavni italijanski Milan, sa kojim je u gostima igrala 0:0, da bi ga kod kuće savladala sa 2:0 i tako se plasirala u drugi krug, gde ju je čekao grčki Iraklis. Grci su na svom terenu slavili sa 2:1, ali je Vojvodina u Novom Sadu pobedila sa ogromnih 9:1 i tako prošla dalje. Do dana današnjeg, to je ostala najubedljivija pobeda koju je jedan jugoslovenski tim ostvario u zvaničnim međunarodnim utakmicama, uz pobedu Crvene zvezde istim rezultatom, ali nad amaterskim klubom Didelanž iz Luksemburga. U četvrtfinalu, Vojvodina se sastala sa mađarskim MTK, koji je ipak bio dosta bolji i pobedama od 1:4 u Novom Sadu i 2:1 u Budimpešti stavio tačku na lepu evropsku avanturu crveno-belih.

Ekipa Vojvodine iz 1962. godine

U naredne dve godine, Vojvodina je ostvarila prosečne rezultate, završivši sezonu na 12. i sedmom mestu, da bi 1964. godine stvar u svoje ruke ponovo preuzeo veliki Vujadin Boškov. Nakon što je postavljen na mesto tehničkog direktora, jedan od prvih poteza koje je napravio bio je taj što je za šefa stručnog štaba postavio Branka Stankovića. Kao veliki vizionar, Boškov je bio bar 20 godina ispred svog vremena, a želeo je da Vojvodina bude organizovana poput zapadno-evropskih klubova. Počeo je sa obnavljanjem stadiona i prvi došao na ideju o izgradnji sopstvenog fudbalskog centra. Veliku pomoć imao je od strane predsednika kluba Arse Kovačevića, koji je uspevao da obezbedi finansijska sredstva za realizaciju njegovih ideja. S druge strane, trener Branko Stanković uneo je korenite promene u stil igre Vojvodine, pošto su nadigravanje i tehničku superiornost zamenili brzina i odgovornost u igri.

U svojoj prvoj sezoni sa tandemom Boškov – Stanković, Vojvodina je osvojila skromno deveto mesto, ali već 1966. godine, crveno-beli su postali šampioni, sa osam bodova prednosti u odnosu na drugoplasirani Dinamo, pri čemu su se u to vreme za pobedu dobijala samo dva boda. Glavni igrači prve šampionske generacije Vojvodine bili su Ilija Pantelić, Silvester Takač, Stevan Nešticki, Đorđe Pavlić, Ivica Brzić, Žarko Nikolić, Dobrivoje Trivić, Vasa Pušibrk, Mladen Vučinić, Radivoj Radosav… Te godine, Vojvodina je dobila svoj nadimak “Voša”, koji je zadržala do danas, što predstavlja skraćenicu za “VOjvodina ŠAmpion”.

Šampionska ekipa Vojvodine iz 1966. godine. Stoje (sleva nadesno): Nikolić, Brzić, Pantelić, R. Aleksić, Vučinić, Radović; čuče: Takač, Savić, Pavlić, Trivić i Pušibrk.

Naredne sezone, Vojvodina je predstavljala Jugoslaviju u Kupu evropskih šampiona, a u prvom kolu sastala se sa bečkom Admirom. U prvoj utakmici u Austriji, Voša je pobedila sa 0:1, da bi u revanšu u Novom Sadu bilo nerešeno 0:0, te su se tako crveno-beli plasirali u osminu finala.

Tu ju je čekao snažni Atletiko Madrid, koga su crveno-beli ipak savladali u prvom meču u Novom Sadu sa 3:1, pogocima Takača, Pantelića posle penala i Brzića, dok je jedini gol za “jorgandžije” bio delo Luisa Aragonesa.

U revanšu u Madridu, Atletiko je slavio sa 2:0, pa je, po tadašnjim pravilima, trebalo da bude odigran i treći meč na neutralnom terenu. Međutim, rukovodstvo Atletika ponudilo je Vojvodini određeni novčani iznos u zamenu za to da majstorica bude odigrana u Madridu, što je uprava Vojvodine i prihvatila. Na početku treće utakmice na “Manzanaresu”, Atletiko je već posle šest minuta vodio sa 2:0 i činilo se da će sigurno izboriti plasman u četvrtfinale. Međutim, golovima Takača u 28. i Radovića u 65, Vojvodina je uspela da izbori produžetke, da bi potom ponovo Takač u 102. minutu odveo Vojvodinu među osam najboljih u Evropi.

Slavlje fudbalera Vojvodine posle pobede nad Atletikom u Madridu 1966. godine

To je ujedno bila i poslednja utakmica velikog strelca Silvestera Takača u crveno-belom dresu, pošto je odmah nakon toga prodat u francuski Ren, pa je Vojvodina u četvrtfinalu izašla na megdan Seltiku bez njega u svom sastavu.

Silvester Takač

Od novca koji je zaradila prodajom Takača, Vojvodina je izgradila dva reflektora na Gradskom stadionu, koji su zbog toga nezvanično dobili naziv “Takačeve oči”. Oni su po prvi put uključeni prvog marta 1967. godine, na prvom meču četvrtfinala KEŠ-a protiv Seltika, pred najvećim brojem gledalaca ikada zabeleženim u Novom Sadu – 35.000. Golom Stanića, Voša je pobedila sa 1:0, ali je Seltik u Glazgovu, postigavši drugi gol u drugom minutu sudijske nadoknade i to nakon faula nad golmanom (što su kasnije priznali i sami igrači škotskog tima), slavio sa 2:0 i tako se plasirao u polufinale. Kasnije te godine, Seltik je postao prvi britanski tim koji je osvojio titulu šampiona Evrope, a jedini poraz te sezone, računajući sva takmičenja u kojima je nastupao, doživeo je od Vojvodine u Novom Sadu.

Vojvodina – Seltik, prvi mart 1967. godine

Sledeće sezone, Vojvodina je učešće u Kupu evropskih šampiona zamenila takmičenjem u Kupu sajamskih gradova, gde je, pobedama nad Bareirenseom, Lokomotivom iz Lajpciga i Goctepeom, izborila plasman u četvrtfinale. Tu se sastala sa italijanskom Bolonjom, sa kojom je u prvom meču u Italiji igrala nerešeno 0:0, ali je u Novom Sadu ipak poražena rezultatom 0:2 i na taj način završila učešće u ovom takmičenju.

Vojvodina se u Kupu sajamskih gradova takmičila i u sezoni 1968/69, gde se već u prvom kolu sastala sa škotskim Glazgov rendžersom. U prvom meču, “policajci” su na svom terenu pobedili sa 2:0, Vojvodina je u revanšu savladala velikog protivnika sa 1:0, ali to nije bilo dovoljno za plasman u drugi krug.

Od 1960. do 1969. godine, dres Vojvodine su nosili: Andraš Vereš, Zdravko Brkljačić, Novak Roganović, Žarko Nikolić, Čedomir Sentin, Slavko Svinjarević, Dobrosav Krstić, Mladen Vučinić, Stevan Bena, Laslo Borbelj, Dimitrije Radović, Aleksandar Ivoš, Silvester Takač, Todor Veselinović, Josip Duvančić, Zdravko Rajkov, Stevan Sekereš, Veljko Aleksić, Radoslav Zlopaša, Radovan Radivojević, Vujadin Boškov, Đorđe Pavlić, Zdravko Rajkov, Ljubiša Stefanović, Nedeljko Bulatović, Đorđe Milić, Ilija Pantelić, Dobrivoj Jergić, Obren Ekmedžić, Nedeljko Dugandžija, Petar Mijatović, Radivoj Radosav, Petar Hevizi, Slobodan Tadijin, Adolf Lambi, Stevan Nešticki, Lajoš Viček, Stevan Dudak, Vasa Pušibrk, Janko Sanković, Josip Verner, Luka Malešev, Dragan Surdučki, Ivica Brzić, Tonče Stamevski, Ljubomir Milić, Branislav Veljković, Rajko Aleksić, Vladimir Savić, Dobrivoje Trivić, Anđelko Marinković, Zoran Dakić, Josip Zemko, Milan Stanić, Svemir Đorđić, Vladimir Rakić, Ladislav Čanji, Milorad Samardžija, Petar Nikezić, Zvonko Ivezić, Milan Sredanović, Slobodan Krivokapić, Fuad Bećarević, Petar Milovanović, Branislav Vlajić, Josip Pirmajer, Stevan Birovljev, Dragoljub Pejović, Gojko Rodić i Pal Laslo.

Treneri Vojvodine u tom periodu bili su: Ratomir Čabrić (1959. – 1960. i 1968. – 1969), Radomir Momirski (1960. – 1961), Franja Hirman (1961. – 1964), Branko Stanković (1964. – 1967) i Zdravko Rajkov (1967. – 1968).

VESELE SEDAMDESETE

Posle decenije u kojoj se svrstala među najbolje evropske klubove tog vremena, Vojvodina se tokom sedamdesetih profilisala kao prosečan jugoslovenski tim, koji je redovno učestvovao u Prvoj ligi, ali uglavnom bez nekih zapaženijih rezultata. Izuzetak su bile sezone 1974/75, kada je po treći put steknuto zvanje vicešampiona, i sezona 1976/77, kada je Voša osvojila svoj prvi i za sada jedini međunarodni trofej – Srednjoevropski kup.

Ekipa Vojvodine koja je osvojila Letnju ligu šampiona Jugoslavije 1971. godine (sleva nadesno): Ivezić, Lerinc, Vukašinović, Nikezić, Jovanović, R. Aleksić, Rutonjski, Kustudić, Perazić, Kovačević i Brzić

Nakon što je u prvoj polovini sedamdesetih ostvarivala promenljive rezultate, u sezoni 1974/75, Vojvodina je do samog kraja bila ozbiljan kandidat za titulu. Sa klupe, ekipu je predvodio legendarni Toza Veselinović i crveno-beli su sve do poslednjeg kola bili u borbi za trofej. U tom poslednjem kolu, Voši je za titulu bio potreban i poraz Hajduka od Crvene zvezde u Beogradu. Posle prvog poluvremena, rezultat je bio 1:0 za Crvenu zvezdu, što je značilo da titula dolazi u vitrine Vojvodine. Međutim, pomalo čudnim golovima, Splićani su u drugom poluvremenu uspeli da preokrenu i pobede sa 1:2 i tako dođu do šampionskog slavlja. Vojvodina je tu sezonu završila kao druga, iako je oba puta u prvenstvu pobedila ekipu iz Splita (1:4 u gostima, 2:0 kod kuće).

Vicešampioni – ekipa Vojvodine iz 1975. godine

Naredne sezone, crveno-beli su učestvovali u Kupu UEFA, gde su se u prvom kolu sastali sa atinskim AEK-om. U Novom Sadu, meč je završen rezultatom 0:0, dok je u gostima AEK slavio sa 3:1 i tako se plasirao dalje.

Iste sezone, Voša je učestvovala i na prijateljskom turniru “Kup Grada Saragose” u Španiji, gde su, osim domaćina, učestvovali još slavna Boka juniors i portugalska Boavista. U polufinalu turnira, Vojvodina se hrabro suprotstavila argentinskom velikanu, ali je ipak poražena sa 4:2, da bi u meču za treće mesto sa 4:3 pobedila tim iz Portugalije. To kao da je bio nagoveštaj budućeg dobrog rezultata Vojvodine na međunarodnoj sceni, koji je usledio već sledeće godine.

Ekipa Vojvodine iz 1976. godine

U sezoni 1976/77, Vojvodina je osvojila Srednjoevropski kup. Crveno-beli su se takmičili sa Spartom iz Praga, Fiorentinom i mađarskim Vašašem, a jedna od ključnih pobeda bila je nad timom iz Firence rezultatom 4:2 u Novom Sadu, u pretposlednjem kolu. Golove za Vošu postigli su Vučeković u 17, 19. i 44. i Mokuš u 49, dok su strelci za ljubičaste iz Firence bili Kazarca u šestom i Bralja u 72. minutu. U poslednjem kolu, Vojvodina je remizirala 0:0 sa Spartom u Pragu i tako zvanično osvojila trofej.

Na početku sezone, trener Vojvodine bio je Todor Veselinović, ali je njegovo mesto kasnije preuzeo Branko Stanković, koji je i osvojio trofej. Glavni igrači tima iz 1977. godine bili su legendarni bombarder Petar Nikezić, zatim Ratko Svilar, Đorđe Vujkov, Željko Jurčić, Martin Novoselac, Miroslav Vukašinović, Vasa Rutonjski, Milorad Kosanović, Šandor Mokuš, Slobodan Pavković, Josif Ilić, Slobodan Vučeković, Laslo Lerinc, Slavko Ličinar…

Ekipa Vojvodine iz 1977. godine koja je osvojila Srednjoevropski kup

Ostali igrači koji su igrali za Vojvodinu u toj deceniji bili su: Danilo Popović, Kiril Nikolovski, Slobodan Krivokapić, Zoran Dakić, Josip Zemko, Mehmed Karamehmedović, Vladimir Savić, Ivica Brzić, Rajko Aleksić, Drago Jovičević, Tonče Stamevski, Gojko Rodić, Momčilo Bošković, Zvonko Ivezić, Dobrivoje Trivić, Radivoj Radosav, Josip Pirmajer, Dušan Andrić, Stevan Kurcinak, Stevan Birovljev, Milan Stanić, Pal Laslo, Dragoljub Pejović, Milan Kovrlija, Rajko Kovačević, Slobodan Jovanović, Vladimir Savić, Vladislav Zorić, Miodrag Kustudić, Dojčin Perazić, Draško Cvetković, Aleksandar Milojković, Dušan Kesić, Slobodan Jovanić, Radeta Radić, Milorad Basta, Vladimir Trifunović, Velimir Krtolica, Milan Grujić, Miodrag Adžić, Milorad Sekulović, Miodrag Đinđić, Dušan Nenadić, Nebojša Vučković, Marko Perić, Miladin Purać, Milan Rubin, Jovan Ivašković, Dušan Stakić, Tihomir Srdanović, Slobodan Letica, Dragan Todorović, Ivan Budanović, Dragan Bošnjak, Ivica Radosavljević, Zoran Mišić, Milenko Dragojević, Zoran Vještica, Slobodan Janjuš, Miroslav Jakovljević, Dragan Jablan, Danilo Mandić, Milan Trišić, Milorad Pilipović, Slobodan Pašić, Luka Titov, Čedomir Mićović, Branislav Anikić, Branislav Novaković, Milan Vrga, Zlatko Majer, Đorđe Ćurčić, Dragan Šipka, Vladan Dimitrić, Slavko Marić, Jožef Fabri, Šandor Nađ, Jovan Trnić, Vasa Rutonjski i Rajko Vujadinović.

Treneri Vojvodine u tom periodu bili su: Dragoljub Milošević (1969. – 1973), Gojko Zec (1973. – 1974), Todor Veselinović (1974. – 1977), Branko Stanković (1977. – 1978), Milorad Pavić (1978) i Ivica Brzić (1978. – 1979).

PROMENLJIVE OSAMDESETE

Deveta decenija 20. veka nije bila naročito uspešna po FK Vojvodina, iako je, na samom kraju ove dekade, “stara dama” uspela da po drugi put stekne zvanje šampiona Jugoslavije.

U periodu od 1980. do 1985, Vojvodina je ostvarivala plasman između devetog i 16. mesta na tabeli. Ipak, iz tog perioda, vredi izdvojiti to da je Vojvodina od šestog do osmog avgusta 1982. godine učestvovala na turniru “De la Linea”, na kojem su, osim crveno-belih, učestvovali još Real Madrid, Atletik Bilbao i Notingem forest. Vojvodina je ostvarila pobedu protiv Notingem foresta (2:1), remi protiv Atletik Bilbaa (3:3) i poraz od Real Madrida (2:1) i osvojila treće mesto na turniru.

Pehar turnira De la Linea

Kulminacija loših rezultata usledila je u sezoni 1985/86, kada je tim ispao u drugu ligu, zauzevši poslednje 18. mesto na tabeli. Međutim, već u narednoj sezoni, crveno-beli su se vratili u elitu, da bi već naredne godine na senzacionalan način doneli drugu titulu šampiona u Novi Sad.

To je bila ekipa koju je sa klupe predvodio Ljupko Petrović, a na terenu su bili iskusni as Miloš Šestić, kao i tada mladi i neafirmisani igrači Siniša Mihajlović i Slaviša Jokanović. Iako je primarni cilj pred početak sezone bio da se obezbedi opstanak, kako je prvenstvo odmicalo, crveno-beli su uvideli da mogu do šampionske titule. Na svom terenu, pobedili su sve timove iz tzv. “velike četvorke”: Partizan 3:2, Dinamo 4:1, Hajduk 2:0 i konačno, pred 27.000 gledalaca, sa 3:1 je pobeđena Crvena zvezda, koja je te sezone bila najozbiljniji konkurent Voši u borbi za pehar.

U utakmici u kojoj je definitivno osvojila titulu, Vojvodina je na svom stadionu savladala Slobodu iz Tuzle sa 4:2, što je proslavljeno i masovnim ulaskom na teren od strane navijača.

U drugoj šampionskoj generaciji Vojvodine, glavni igrači bili su već spomenuti Šestić, Mihajlović i Jokanović, ali i golman Čedomir Maras, potom Budimir Vujačić, Goran Kartalija, Dušan Mijić, Svetozar Šapurić, Stevan Milovac, Dragan Gaćeša, Miroslav Tanjga, Ljubomir Vorkapić, Dragan Punišić, Dejan Joksimović, Milan Popović, Zoran Mijucić, Željko Dakić…

Šampionska ekipa Vojvodine iz 1989. godine (titula osvojena na 75. rođendan kluba)

Pored njih, za Vojvodinu su od 1980. do 1989. godine nastupali još: Ratko Svilar, Milan Petrović, Zlatko Majer, Đorđe Vujkov, Vladan Dimitrić, Vladimir Trifunović, Đorđe Ćurčić, Lazar Grubor, Milovan Rajevac, Vasa Rutonjski, Šandor Nađ, Dragan Šipka, Milan Ičin, Dragan Jablan, Zoran Đurović, Milorad Kosanović, Šandor Mokuš, Milorad Pilipović, Josif Ilić, Zlatomir Mićanović, Dragan Todorović, Rajko Vujadinović, Čedomir Mićović, Branislav Novaković, Zoran Marić, Dragan Bošnjak, Petar Nikezić, Stevan Komljenović, Labud Pejović, Slavko Ličinar, Lazar Radojčić, Jožef Fabri, Jovan Trnić, Slobodan Šujica, Zvonko Ćirić, Milan Petrović, Marijan Zovko, Dragoljub Bekvalac, Josif Ilić, Savo Marić, Mihail Rac, Dejan Mitić, Andraš Mesaroš, Sava Popić, Zoran Đurović, Momčilo Medić, Dragan Samardžija, Mustafa Peštalić, Dragan Vasić, Mihajlo Đuran, Milan Đurović, Mikloš Narančić, Predrag Malešev, Smajo Vesnić, Mirko Tintar, Mirsad Sprečak, Aleksandar Čičovački, Janoš Licenberger, Đorđe Rapajić, Mladen Jovanić, Mile Vrga, Milan Babić, Mario Međimorec, Dušan Stakić, Petar Gudelj, Anselm Delika, Milenko Dragojević, Robert Hadnađ, Tibor Cimbal, Dragan Aničić, Aleksandar Vlahović, Aleksandar Stojanović, Nikola Marjanović, Milovan Obradović, Vladimir Toković, Milorad Vukadinović, Milan Zvarik, Slobodan Arsin, Petar Škorić, Saša Mirjanić, Spasoje Jelačić, Samid Beganović, Žarko Drmanović, Zdenko Adamović, Pal Dardai, Atila Kasaš, Zoran Čikić, Ivica Vukov, Janoš Boršo, Stanislav Krejić, Dušan Alempić, Goran Popović, Dragan Jokić, Zvonko Popović, Saša Čolak, Milonja Đukić, Marinko Stojaković, Goran Skakić, Zoran Hajdić, Dragan Jovanović, Petar Škorić, Dragan Marković, Zoran Milosavljević, Enes Muhić i Jovo Bosančić.

Treneri Vojvodine u tom periodu bili su: Marko Valok (1979. – 1980), Dušan Drašković (1980. – 1983), Tomislav Kaloperović (1983. i 1985), Josip Duvančić (1983. – 1984), Jovan Kovrlija (1984. – 1985), Vukašin Višnjevac (1985), Vladimir Savić (1986), Željko Jurčić (1986), Tonko Vukušić (1986. – 1987), Ivica Brzić (1987. – 1988) i Ljupko Petrović (1988. – 1990).

BURNE DEVEDESETE

Tokom poslednje decenije 20. veka, Vojvodina se u jugoslovenskom fudbalu, koji se suzio na teritoriju današnje Srbije i Crne Gore, profilisala kao klub koji je dobio nadimak “večito treći”. Naime, od 1992. do 1997. godine, čak šest puta zaredom, Vojvodina je završavala sezonu na trećem mestu na tabeli. Ipak, u ovoj deceniji, vredni pomena su plasman u finale Kupa Jugoslavije 1997. godine, kao i plasman u finale Inter toto kupa u sezoni 1998/99.

Nakon osvajanja šampionske titule 1989. godine, Vojvodina je naredne sezone učestvovala u Kupu evropskih šampiona. U 1/16 finala, crveno-beli su se sastali sa mađarskim Honvedom i u prvom meču u Budimpešti bili poraženi sa 1:0. U revanšu u Novom Sadu, golovima Mihajlovića i Tanjge, Vojvodina je povela sa 2:0, ali je potom Gaćeša postigao autogol i zahvaljujući tome, mađarski tim je prošao dalje. Tu sezonu, Vojvodina je završila kao 11. u prvenstvu.

Ekipa Vojvodine iz 1990. godine

U sezoni 1992/93, fudbaler Vojvodine Vesko Mihajlović bio je najbolji strelac lige sa 22 postignuta gola, koliko ih je dao i tadašnji igrač Crvene zvezde Ante Drobnjak.

Već naredne sezone, Vojvodina je osvojila tzv. “jesenju titulu”, tačnije bila je prva na tabeli nakon jesenjeg dela prvenstva, ali nije izdržala u borbi za pehar i sezonu je ponovo završila kao trećeplasirana.

Ekipa Vojvodine iz 1994. godine

Po ukidanju sankcija Jugoslaviji od strane Ujedinjenih nacija 1995. godine, Vojvodina je dobila poziv od tadašnjeg šampiona Evrope Ajaksa da učestvuje na njegovom tradicionalnom turniru za mlađe kategorije, koji važi za najjači turnir tog uzrasta na svetu. Predvođena tada 18-godišnjim Milanom Belićem, koji je proglašen za najboljeg igrača turnira, Vojvodina je osvojila turnir i time potvrdila da u njoj stasa jedna sjajna generacija.

Svoj kvalitet ta ekipa je pokazala najpre 1997. godine, kada se klub po drugi put u svojoj istoriji plasirao u finale Kupa Jugoslavije. Nakon što je eliminisala Cement iz Beočina, Radnički iz Niša, Proleter iz Zrenjanina i Jedinstvo Cement, Vojvodina se u finalu sastala sa Crvenom zvezdom. U prvom meču u Novom Sadu, rezultat je bio 0:0, da bi u revanšu u Beogradu, u 85. minutu, bio dosuđen penal za domaćina, koji je realizovao Zoran Njeguš i tako je Vojvodina ostala bez trofeja.

Međutim, tu nije bio kraj te generacije. U sezoni 1998/99, Vojvodina je učestvovala u Inter toto kupu, tada zvaničnom evropskom takmičenju, u kojem su postojala tri finalna para i čiji su pobednici obezbeđivali plasman u prvo kolo Kupa UEFA. Tog leta, Vojvodina je najpre bila bolja od norveškog Stabeka (1:2 i 3:2), potom od švedskog Erebra (2:0, 0:2) i ruske Baltike (4:1, 1:0), da bi se u polufinalu sastala sa francuskom Bastijom. U prvom meču u Francuskoj, domaći tim je slavio sa 2:0 i Vojvodini nisu davane velike šanse u revanšu. Međutim, maestralnom igrom, crveno-beli su slavili sa 4:0 i tako izborili plasman u finale.

U finalu, Vojvodinu je čekao nemački Verder iz Bremena. U prvom meču u gostima, crveno-beli su poraženi sa 1:0. U revanšu, Vojvodina je povela sa 1:0 i činilo se da može do plasmana u Kup UEFA, ali su Nemci golom Torstena Fringsa izjednačili na 1:1 i tako rastužili preko 15.000 gledalaca na stadionu.

Neki od najpoznatijih igrača koji su nastupali za Vojvodinu tokom devedesetih bili su: Slaviša Jokanović, Siniša Mihajlović, Miloš Šestić, Aleksandar Kocić, Goran Šaula, Bratislav Živković, Radoslav Samardžić, Dejan Govedarica, Miodrag Pantelić, Damir Stojak, Ljubiša Dunđerski, Dragan Žilić, Leo Lerinc, Vlada Avramov, Zdravko Drinčić…

Fudbaleri Vojvodine slave gol Zorana Jankovića na meču protiv Crvene zvezde, devetog septembra 1998. godine

Sa klupe, ekipu su predvodili: Ljupko Petrović (1988. – 1990. i 1996. – 1997), Ivica Brzić (1990. – 1991), Milorad Kosanović (1991. – 1995), Dragoljub Bekvalac (1995. – 1996) i Tomislav Manojlović (1997. – 1999).

21. VEK

Od 2000. godine do danas, Vojvodina je u više navrata prolazila put od trnja do zvezda i nazad.

U sezoni 1999/2000, usled odlaska tadašnjeg direktora Svetozara Šapurića, usledio je štrajk oko 15 prvotimaca, koji su zatražili i dobili raskid ugovora na štetu kluba. Vojvodina je sezonu završila sa omladincima i na kraju osvojila 10. mesto, ali je to bio udarac od kojeg se klub godinama oporavljao i koji je, u jednom trenutku, pretio čak i da ga ugasi.

Od te sezone, pa sve do sezone 2005/06, Vojvodina se uglavnom borila za opstanak i ostvarivala je plasman između šestog i devetog mesta.

Finansijska situacija postajala je sve teža i klub je bio na ivici toga da doživi potpuni kolaps i nestajanje. Međutim, tada su stvari u svoje ruke preuzeli navijači Vojvodine okupljeni u navijačku grupu Firma. Na Saboru održanom krajem 2005. godine, izabrana je nova Skupština kluba, da bi nekoliko meseci potom na mesto predsednika bio imenovan Ratko Butorović. Od tog momenta, rezultati Vojvodine ponovo postaju u skladu sa njenom tradicijom, a učinjeni su i veliki radovi po pitanju rekonstrukcije stadiona i fudbalskog centra, kao i popularizacije kluba.

U sezoni 2006/07, Vojvodina osvaja treće mesto i na taj način ponovo obezbeđuje plasman u Kup UEFA, a uspela je da dođe i do finala Kupa Srbije, gde je sa 2:0 poražena od Crvene zvezde.

Navijači Vojvodine na finalu Kupa Srbije u Beogradu 2007. godine

Naredne godine, Voša je ponovo osvojila treće mesto u prvenstvu, a u drugom kolu kvalifikacija za Kup UEFA sastala se sa Atletikom iz Madrida. “Jorgandžije”, koje su tada predvodili Serhio Aguero, Dijego Forlan, Luis Garsija, Raul Garsija, Ujfaluši, Abijati i ostali, na “Visente Kalderonu” su slavili sa 3:0. U revanšu, Voša je golom Buača pred kraj prvog poluvremena povela sa 1:0, ali su gosti u nastavku preokrenuli i pobedili sa 1:2.

Ekipa Vojvodine iz 2008. godine

U sezoni 2008/09, Vojvodina je ostvarila svoj najveći uspeh nakon raspada Jugoslavije, pošto je zauzela drugo mesto u prvenstvu, iza Partizana, i tako stekla zvanje vicešampiona države.

Sezona 2009/10. nije bila toliko uspešna po Vojvodinu što se tiče prvenstva, pošto je zauzela petu poziciju, ali su crveno-beli zato izborili novi plasman u finale Kupa Srbije, gde su opet poraženi od Crvene zvezde, ovoga puta sa 3:0.

Za navijače Vojvodine, naredna sezona 2010/11. bila je za uživanje sve do samog kraja. Naime, sve do dva kola pred kraj, Vojvodina je bila ozbiljan konkurent Partizanu u borbi za titulu. Međutim, remi protiv Smedereva uslovio je i definitivan oproštaj od pehara, da bi u poslednjem kolu, u direktnom duelu za drugo mesto, crveno-beli bili poraženi od Crvene zvezde na “Karađorđu” i tako sezonu završili kao treći. Ipak, još mučnije scene po simpatizere “stare dame” usledile su 11. maja 2011. godine na finalu Kupa Srbije u kojem su se sastali Partizan i Vojvodina. Iziritirani očitim tendencioznim suđenjem arbitra Slobodana Veselinovića u korist protivnika, fudbaleri Vojvodine napustili su teren u 83. minutu pri rezultatu 2:1 za Partizan. Utakmica je kasnije registrovana službenim rezultatom 3:0 u korist beogradskog tima, a sudija Slobodan Veselinović kažnjen je sa rekordnih osam mečeva suspenzije. Vojvodini je na taj način bilo uskraćeno da i po treći put pobedi Partizan te sezone.

Već naredne godine, Vojvodina je u izuzetno zanimljivijoj završnici, golom Abubakara u 94. minutu protiv Crvene zvezde za pobedu od 2:1 u poslednjem kolu, uspela da izbori još jedan plasman u kvalifikacije za Ligu Evrope. Pravi bum te zime, Voša je napravila angažovanjem Stefena Apije, jednog od najboljih afričkih fudbalera svih vremena i nesumnjivo najpoznatijem stranom fudbaleru koji je ikada zaigrao u srpskom prvenstvu.

U sezoni 2012/13, Vojvodina je ponovo učestvovala u kvalifikacija za Ligu Evrope. Nakon što je u drugom kolu bila bolja od litvanske Suduve, “stara dama” se u trećem kolu namerila na Rapid iz Beča. U prvoj utakmici u Novom Sadu, Voša je u poslednjem minutu povela sa ubedljivih 2:0, ali je u samoj nadoknadi vremena ipak primila gol, pa je susret završen rezultatom 2:1. To se pokazalo kao odlučujuće u ovom dvomeču, pošto je Rapid u revanšu, takođe u nadoknadi vremena, došao do dva gola prednosti i tako eliminisao crveno-bele iz takmičenja.

Vojvodina – Rapid (Beč), treće kolo kvalifikacija za Ligu Evrope u sezoni 2012/13.

Iste godine, Vojvodina je došla do svog šestog finala Kupa Srbije, a ovoga puta, rival joj je bila Jagodina. Uprkos podršci od oko 11.000 navijača na stadionu Partizana u Beogradu, Jagodinci su bili bolji i pobedili sa 1:0, te tako osvojili svoj prvi trofej u istoriji.

Naredne sezone, Vojvodina je obeležavala veliki jubilej – 100 godina postojanja. U toj sezoni, crveno-beli su bili nadomak plasmana u grupnu fazu Lige Evrope. Nakon što su u prva dva kola kvalifikacija eliminisali malteški Hibernijans i mađarski Honved, u trećem kolu su se sastali sa turskim Bursasporom. U prvom meču u Novom Sadu, rezultat je bio nerešen 2:2, ali je Vojvodina u revanšu, posle fenomenalne partije, slavila sa 0:3 i tako se plasirala u plej of.

Tamo se sastala sa moldavskim Šerifom, sa kojim je u Novom Sadu remizirala 1:1, da bi u Tiraspolju bila poražena sa 2:1 i tako se oprostila od daljeg takmičenja. Međutim, te sezone, Vojvodina je ipak ostvarila istorijski uspeh i to u Kupu Srbije. Igrom sudbine, u finalu su se ponovo sastali Vojvodina i Jagodina, ali je ovoga puta Vojvodina bila bolja i golovima Alivodića i Babića pobedila sa 2:0, te tako ispunila san svih generacija Vojvodinaša o osvajanju nacionalnog Kupa.

Trener te generacije bio je Branko “Sosa” Babić, a prvu postavu koja je zaigrala u finalu protiv Jagodine činili su: Srđan Žakula, Marko Živković, Nino Pekarić, Srđan Babić, Darko Puškarić, Nemanja Radoja, Marko Poletanović, Enver Alivodić, Sergej Milinković-Savić, Mirko Ivanić i Lazar Veselinović.

Ekipa Vojvodine koja je 2014. godine osvojila prvi pehar Kupa Srbije u istoriji kluba. Stoje (sleva nadesno): Srđan Žakula, Nino Pekarić, Darko Puškarić, Srđan Babić, Sergej Milinković-Savić, Lazar Veselinović; čuče: Mirko Ivanić, Marko Živković, Enver Alivodić, Marko Poletanović i Nemanja Radoja.

U sezoni 2015/16, Vojvodina je ponovo došla na samo korak od plasmana u grupnu fazu Lige Evrope i to nakon što je, posle eliminacije mađarskog MTK-a i letonskog Spartaksa, u trećem kolu kvalifikacija u Italiji ostvarila senzacionalnu pobedu od čak 0:4 nad Sampdorijom. Strelci za Vošu na tom meču su bili Mirko Ivanić, Aleksandar Stanisavljević i Ognjen Ožegović (2). U revanšu, Vojvodina je u Novom Sadu poražena rezultatom 0:2, ali je ipak prošla u plej-of, u kojem je u dve utakmice eliminisana od češke Viktorije Plzenj (poraz 3:0 u gostima i 0:2 kod kuće).

Voša je i u narednoj sezoni došla do plej-ofa Lige Evrope i to nakon što je u kvalifikacijama redom uspela da eliminiše Bokelj (Crna Gora), Konah’s Ki (Vels) i Dinamo Minsk (Belorusija). U plej-ofu, Voša se sastala sa holandskim AZ Alkmarom, od koga je u Novom Sadu poražena rezultatom 0:3, dok je u revanšu u Holandiji bilo 0:0.

Tim Vojvodine protiv AZ Alkmara. Gornji red (sleva na desno): Marko Kordić, Nemanja Miletić, Vladimir Kovačević, Novica Maksimović, Darko Puškarić, Filip Malbašić. Donji red: Nikola Trujić, Aleksandar Paločević, Siniša Babić, Nikola Antić, Dejan Meleg.

U sezonii 2019/20, Voša je po drugi put u svojoj istoriji uspela da osvoji Kup Srbije. Te sezone, Voša je na putu do pehara eliminisala Zlatibor (1:4), Sinđelić (4:0), Mladost (0:0, penali 5:4) i Čukarički (0:1). U finalu odigranom u Nišu, Voša je golovima Miljana Vukadinovića i Petra Bojića vodila protiv Partizana sa 2:0, ali su Beograđani pogocima u 80. i 96. minutu uspeli da izbore produžetke, a kasnije i penale. Prilikom izvođenja jedanaesteraca, Voša je bila uspešnija sa 4:2, pri čemu su golove za crveno-bele postigli Aranđel Stojković, Miodrag Gemović, Mladen Devetak i Stefan Đorđević. Ovaj meč je protekao bez prisustva navijača Vojvodine, koji su, nezadovoljni time što se finale igralo u Nišu, odlučili da bojkotuju utakmicu i gledaju je preko velikog „LED“ ekrana na stadionu „Karađorđe“, gde je dan kasnije priređen spektakularan doček za osvajače trofeja.

Neki od najpoznatijih igrača koji su zaigrali za Vojvodinu nakon 2000. godine bili su: Milan Belić, Zoran Janković, Milan Jovanović, Miloš Krasić, Željko Brkić, Gojko Kačar, Dušan Tadić, Slobodan Medojević, Abubakar Oumaru, Stefen Apija, Almami Moreira, Milan Davidov, Ranko Despotović, Dragan Mrđa, Sergej Milinković-Savić, Mijat Gaćinović, Nemanja Radoja…

Između ostalih, Vojvodinu su sa klupe vodili: Dragomir Okuka, Dragoljub Bekvalac, Miroslav Vukašinović, Vladimir Petrović, Milan Đuričić, Ivica Brzić, Ljupko Petrović, Zoran Marić, Dragoslav Stepanović, Zoran Milinković, Zlatomir Zagorčić, Nebojša Vignjević, Marko Nikolić, Zlatomir Zagorčić, Nenad Lalatović…